Home - Wie ben ik? - Mijn schrijfsels - Schrijven op opdracht - Contact

Zangles - Nachtrust - De Kast en de Collega - Tweestrijd

De Kast en de Collega
2 december 2008

Ik werk op projectbasis en kom zo bij veel verschillende bedrijven over de vloer. Soms voor een paar weken, soms voor een paar maanden. Multinationals, kleine familiebedrijven, productiebedrijven, dienstverleners, winstzoekers en non-profit organisaties: alles komt voorbij.
Bij het ene bedrijf word ik op een volle afdeling ergens tussen gepropt, bij het andere bedrijf krijg ik een kamer apart. Soms zit ik met een kletsgrage collega op een kamer en de andere keer tref ik een stille muis. Elk bedrijf en elke opdracht heeft wel iets. Iets geks, iets grappigs of iets ontzettend irritants. Mijn huidige opdracht heeft twee dingen: de Kast en de Collega.

Het bedrijf waar ik nu werk is heel klein, in totaal 8 personen, die ook nog regelmatig buiten de deur zijn. Omdat het zo'n klein clubje is, hebben we relatief veel vierkante meters per persoon. Het is lekker ruim opgezet. Ook mijn werkplek is lekker ruim, maar wel achter de Kast.
Je moet het je zo voorstellen: ik beman de receptie en mijn werkplek is de 'welkoms-balie'. Het is een half rond ding, wat recht tegenover de ingang staat. Als mensen binnenkomen zien ze direct mij zitten. Een - afhankelijk van m'n bui - gastvrij idee.
Het enige wat zich verder nog in mijn zichtveld bevindt, is een kantoor. Het kantoor van de Collega, mijn nemesis.

De verdere kantoorwereld bevindt zich achter de Kast. Want, achter mij, op armlengte, staat de Kast. Aan de andere kant van de Kast is de kantoorzaal waar de andere collega's hun plekje hebben. In feite zitten zij dus achter de Kast, maar gevoelsmatig is het toch een geval van ‘meer zielen, meer vreugd’ en is achter de Kast bestempeld als voor de Kast.
Door de halfronde vorm van de balie, heb ik op sommige plekken meer last van de Kast, dan op andere plekken. Vooral fysiek: daar waar de ronding van mijn bureau het dichts bij de Kast komt, komt mijn heup regelmatig in pittig in contact met het bureau. Auw! Op een dag knalde ik tot 4 keer toe op exact hetzelfde punt op de punt van het bureau… Aan het eind van de dag had ik een zwart ei op m’n been zitten: dank u, Kast!
Mentaal gezien is de Kast ook nogal een struikelblok. De Kast maakt namelijk dat ik er net niet bij hoor. Ik hoor net niet wat er gezegd wordt en ik zie al helemaal niet wat er gebeurd. Ik weet niet wie waar is – mensen kunnen gewoon verdwijnen zonder dat ik het merk. Behalve de Collega dan – verdween hij maar!

De Collega in combinatie met de Kast is mijn ergste nachtmerrie. Op zich is de Kast een ideaal ding, als hij 2 meter naar achteren mocht, doorzichtig en geluiddoorlatend was… en vooral als ik 'm alleen zou mogen gebruiken. Dat is helaas niet zo: iedereen moet altijd maar in die Kast zijn. M'n bureau wordt bedolven onder mappen en dossiers waar driftig doorheen gezocht wordt, mensen liggen op hun knieën achter me met de neus in de Kast en ik moet oppassen dat ik niet over hun handen heen rijd met m'n stoel. En, ik moet vooral oppassen dat ik niet, als ik me omdraai, recht in een open staande deur bijt. En dat gebeurt nogal eens als de Collega in de Kast heeft zitten snuffen. Die kerel krijgt het voor elkaar om ALTIJD de deuren open te laten staan. Het maakt niet uit hoe vaak ik lief vraag, dringend vertel of boos roep, hij zegt dat ie de deuren dicht zal doen en doet het niet.
Dat gedrag werkt al aardig om m’n zenuwen, maar er is nog meer. Hij maakt namelijk ook van alles kwijt:
 ‘Heb je m’n nietmachine?’ ‘Nee’. Ja dus.
‘Heb je m’n perforator?’ ‘Nee’. Ja dus.
‘Heb je m’n schaar?’ ‘Nee’. Ja dus.
En hij laat alles slingeren. In zijn beleving staat office manager volgens mij gelijk aan ruimt-alle-rommel-achter-me-op. Hij pakt een map uit de Kast, laat de deuren open staan en legt de map vervolgens op mijn balie terug. Hij heeft de map zelf uit de Kast gepakt en in theorie zou hij dus moeten weten waar ie vandaan komt en ook waar ie naar terug moet. Maar helaas, zo blijkt het toch niet te werken. Nu ben ik er een kei in om die mappen gewoon te negeren, maar ja, ik moet uiteindelijk wel ruimte overhouden om te werken… Dus meestal zucht ik een keer diep en mik ik alle mappen weer in de Kast. Waar de Collega ze vervolgens weer uit komt halen om ze weer op mijn balie terug te leggen, met de deuren van de kast open…

Naast de Collega, die je helaas overal kunt treffen, maakt de Kast deze opdracht toch wel echt uniek. Door een samenloop van omstandigheden springt de Kast er namelijk nogal uit. Alles lijkt om de Kast te draaien. Letterlijk en figuurlijk – je kunt namelijk om de Kast heen lopen. Wat heel grappige situaties op kan leveren: soms schrik je je een ongeluk als je iemand tegenkomt en soms loop je samen drie keer om de kast heen voor je elkaar te pakken hebt.
Maar goed, die samenloop van omstandigheden begint er mee dat ik het hier niet zo druk heb. Op zich klinkt dat fijn, maar ik ben nou net zo'n tiepje wat het liever te druk heeft dan dat ze met d'r duimen moet draaien. Daar kan ik niet tegen en word ik ongelofelijk chagrijnig van. Dus, na een aantal keren om meer werk gevraagd te hebben, heb ik m'n eigen werkjes verzonnen. Klusjes voor de club, huiswerk maken, van minuut tot minuut op de hoogte blijven van het nieuws via internet...
Omdat ik het relatief zo rustig heb, heb ik genoeg tijd om na te denken over de wereld achter de Kast. Ik moet daar ook wel een beetje alert op blijven, want uit het niets kan iemand om de Kast heen zeilen om iets te pakken en het is natuurlijk wel slordig als ze mij daarbij op ‘illegaal surfen’ betrappen.

Dus houd ik m'n oren scherp voor de wereld achter de Kast. Soms hoor ik dat er druk overlegd wordt, dan begint de printer te ratelen en snap ik dat iemand iets aan het printen is. Ik snap dan gelijk ook dat iemand naar de printer zal lopen, wat een miniem uitzicht op mijn wereld biedt - oppassen geblazen dus!
Soms zakt het volume achter de Kast ook terug tot een smoes-geroezemoes. Dan versta ik helemaal niet wat er gezegd wordt, maar snap ik dat het niet voor mijn oren is. Een beetje onbeleefd...
Soms wordt er opeens een stem verheven en krijg ik de helft van een verhaal woord voor woord mee. Ik kan er dan weinig mee, want ik heb het begin gemist, maar dan het ik in ieder geval het gevoel dat ik er een beetje bij hoor.
Soms ook wordt m'n naam opeens geroepen, dan spring ik achter de Kast vandaan en hoor ik er echt bij!

Al met al draait m'n leven hier om de Kast: wat er achter gebeurd, wat erin zit, hoe ie gebruikt wordt, wanneer en vooral door wie. Bij deze opdracht kan ik gewoon niet om de Kast heen, terwijl dat is wat ik de hele dag doe: om de Kast heen luisteren en om de Kast heen lopen.